Na jaren naar tevredenheid les te hebben gegeven op dezelfde basisschool voelde ik dat het tijd werd voor een nieuwe uitdaging, maar welke? Door een cursus ‘loopbaan in balans’ te volgen werd mij duidelijk dat ik vooral graag wilde blijven lesgeven en dat ik daar ook goed in was. En zo bleef alles bij het oude.
Maar toch bleef het kriebelen….. totdat ik hoorde dat Optimus, mijn stichtingsbestuur, in samenwerking met de Han een master pedagogiek ging aanbieden die meer toegespitst was op het onderwijs. Dat werd mijn uitdaging! Wat heb ik genoten van de dagen dat ik naar Nijmegen reed en samen met anderen de kans kreeg om me te professionaliseren in het lesgeven. Daar kwam ik er ook achter dat ik al heel veel deed, kon en wist maar dat ik vaak ‘onbewust bekwaam’ was. Ik leerde daar de theorieën kennen van alles wat ik in de praktijk al jaren uitvoerde. En een paar nieuwe. Daar ontstond ook de wens om les te gaan geven op een pabo. Daar zou ik namelijk kunnen blijven doen wat ik het leukste vind: lesgeven maar dan aan aanstaande leerkrachten. Ik zou mijn nieuw verworven kennis en mijn jarenlange ervaring kunnen gaan delen. Vervolgens bleef ik gewoon werken op mijn basisschool de Vlasgaard in Zeeland, waar ik ondertussen al in praktisch alle groepen had lesgegeven, van groep 1 t/m groep 8.
Echter dat stemmetje in mijn achterhoofd, dat fluisterde dat ik iets anders wilde, ging steeds harder roepen maar ik kon er niets mee. Want tussen droom en werkelijkheid staat van alles in de weg.
Totdat er vorig jaar een vacature verscheen van Optimus en HAN Pabo waarin ze schoolopleiders zochten. In overleg met een docent1 van de HAN heb ik gesolliciteerd maar er waren veel sollicitanten en ik werd het niet. Wat nu? De docent met wie ik overlegd had stelde me toen dezelfde vraag: “wat nu?” en ik ‘beloofde’ haar en vooral mezelf dat ik contact zou gaan zoeken met mijn algemeen directeur, die ook directeur van een pabo was geweest; hij zou me wellicht van advies kunnen voorzien. Dit vond ik wel spannend maar toen hij in april van dit jaar bij ons op school was heb ik hem aangesproken en gevraagd of hij me raad kon geven. Hij keek me eerst verbaasd aan maar ik zag ook dat het iets opriep bij hem. Wat bleek nou? Vanuit de HAN Pabo was een verzoek gekomen van een docent2 die graag weer een jaar op een basisschool wilde werken. Terug met ‘de voeten in de klei’ zoals ze dat zelf noemde. Ze wilde graag in aanmerking komen voor jobrotation. Was dat misschien iets voor mij, een jaartje ruilen van baan?
NATUURLIJK wilde ik dat, dit was het! Zou ik nu eindelijk de kans krijgen om te verkennen hoe het werken op de pabo mij zou bevallen? Na enkele gesprekken is het balletje gaan rollen en vanaf september 2019 werk ik voor een jaar op de pabo. Twee dagen ben ik in Nijmegen op de Han en drie dagen op Vlasgaard in groep 3 en dit bevalt me uitstekend. Het lesgeven aan studenten vind ik leuk om te doen, en het bevalt me goed. Vooral omdat ik veel te vertellen heb over het lesgeven op de basisschool. Ik ben studiecoach en geef lessen pedagogiek en probeer steeds de link te leggen tussen de opleiding en de praktijk. Hier merk ik wel weer dat ik ‘onbewust bekwaam’ ben. Ik ben praktisch ingesteld. Ik kan lesgeven en mijn handelen wordt ondersteund door theorie maar dat gebeurt heel vaak impliciet. Ik moet er echt aan wennen om de theorieën te expliciteren.
Klein voorbeeldje: ik had voor een pabocollega taaldictees meegebracht van mijn groep 3 en ze vroeg me of ik de woorden aanbood volgens de didactiek van Dolf Janson? Uuuuh jaaa, maar ik was vergeten welke naam bij deze aanpak hoorde!
Of dat we woordenschat toch wel aanboden via de Viertakt van Verhallen. Jazeker, maar ook dat moest ik even nakijken!
Als ik les geef aan mijn studenten op de pabo dan merk ik dat ik vooral hun aandacht heb wanneer ik vertel over mijn ervaringen in groep 3 of andere groepen van de basisschool. Tijdens een hoorcollege dat ik gaf merkte ik dat een groepje studenten bovenin zat te kaarten. Nadat ik er een opmerking over gemaakt had, stopten ze ermee maar ik was toch benieuwd waarom ze waren gekomen en of ze er nog iets van opgestoken hadden. Een van de jongens zei dat hij vooral had geluisterd naar mijn praktijkvoorbeelden, dat het daardoor duidelijker werd allemaal en dat ze maar heel even gekaart hadden! Daarna heb ik besloten dat studenten bij mij in de les vooral de praktijk te horen krijgen naast een stukje theorie en als ze meer over de theorie willen weten moeten ze het boek erbij pakken of een andere docent opzoeken die dat meer paraat heeft. Ik hoop hen zo te motiveren voor het mooie vak van het onderwijs. Want ondanks alle druk en regels blijft het het mooiste vak wat er is. En haal ik er nog steeds veel voldoening uit.
Ik geniet volop van deze jobrotation en heb veel steun aan mijn collega’s, zowel op de basisschool als op de pabo. Mijn directeur vindt het ‘stoer’ wat ik heb gedaan en dat vind ik zelf eigenlijk ook wel! Ik ben blij dat ik deze stap heb kunnen zetten en ik raad het iedereen aan. Volg dat stemmetje in je achterhoofd, het levert altijd iets op.
Willemien Manders,
Lerarenopleider HAN Pabo en leerkracht van groep 3, basisschool De Vlasgaard, Zeeland
1 Met dank aan Nicole Beijen die mij de vraag stelde: “en wat nu?”, docente aan de HAN Pabo. 2 en Wilma van den Berg, de docente die het balletje aan het rollen heeft gebracht want met haar ruil ik van plek. We hebben samen een groep 3 op basisschool Vlasgaard in Zeeland.