Ik houd van mijn werk op de Pabo. “Er is niets mooiers dan jonge mensen enthousiast te maken voor het vak” roep ik al bijna 20 jaar steevast als er gevraagd wordt wat mijn werk als pedagoog en lerarenopleider zo boeiend maakt. Maar het gevoel van het “vak” werd met de tijd wel vager en vager….. en het verlangen om zelf weer met m’n voeten ‘in de klei’ te staan werd sterker en sterker. Steeds sterker.
Wat was ik dan ook blij met de collega in het basisonderwijs die wel een jaar gedeeltelijk van job wilde ruilen, en met de beide directeuren die dit experiment van harte ondersteunden. En hoe verrast was ik dat zoveel pabocollega’s maar bleven vragen naar verhalen uit de praktijk en toegaven toch wel een beetje jaloers te zijn op de kans die ik met beide handen aangreep om weer juf te zijn….
Er is in vijftien jaar veel veranderd: ontwikkelingen die ik vanaf de zijlijn op de voet gevolgd heb, maar nu zelf in de praktijk allemaal kan ervaren. Hoe het is om passend onderwijs te geven aan een zeer diverse groep kinderen, instructie op minimaal drie niveaus in een klassikaal systeem te verzorgen, in de klas te eten met de kinderen vanwege het vijf gelijke dagen model, kinderen te leren lezen met behulp van Zoem, de digitale leerkrachtassistent, leren zichtbaar te maken, te werken met succescriteria en kleine en grote lesafsluitingen en de ontwikkeling van kinderen te monitoren in ParnasSys.
Zijn de kinderen anders dan ‘vroeger’? Hebben ouders andere verwachtingen van school en de (leer)prestaties van hun kroost? En is de werkdruk niet enorm toegenomen? Vast allemaal waar, maar ook leerkrachten en scholen zijn veranderd. Ik voel dagelijks hoe fijn het is om in een team, samen met collega’s op een zeer grote diversiteit in leer- en ontwikkelingsvragen in te gaan. Wat een schat aan ervaring en kennis wordt er in zo’n team gedeeld en staat er ter beschikking van ouders en kinderen!
Wat in ieder geval niet veranderd is, is de spontaniteit, het enthousiasme en leergierigheid van kinderen en het enorm rijke gevoel dat je krijgt wanneer je een bijdrage hebt kunnen leveren aan het scheppen van een veilig leerklimaat in een rijke leeromgeving. Wat ook hetzelfde gebleven is, zijn die koppies die je vragend aan kijken: ‘wat gaan we doen vandaag?’ De trots op de beker die gewonnen is bij de judowedstrijd, de bereidheid om, muisstil, hard door te werken om 10 minuten extra buitenspelen te verdienen. De troost die ze vanzelfsprekend bij jou zoeken voor een geschaafde knie en de eerlijkheid waarmee ze hun aandeel in een ruzietje erkennen. Hoe ze glunderen als je ze positief waardeert…. En hoe geweldig ik het opnieuw vind om kinderen te zien groeien op alle mogelijke manieren!
Nog groter is mijn respect geworden voor jongeren die – vaak tegen de maatschappelijke druk van carrière maken in het bedrijfsleven en tegen de publieke opinie over het beroep van leerkracht in, voor dit meesterlijke vak kiezen. Hoe bevoorrecht ben ik dat ik zo’n inspirerende groep mensen mijn collega’s mag noemen!
Wilma van den Berg,
lerarenopleider HAN Pabo en leerkracht van groep 3, basisschool De Vlasgaard, Zeeland